ZAMKI W POLSCE

Rezydencja późnorenesansowa z XVI-XVII w. Lisieckich h. Dryja.
Badania archeologiczne Łucji Pawlickiej-Nowak w latach 1985-1993, pozwoliły w części odtworzyć plan dworu. Niestety badania (jak zwykle u tej pani) nie publikowane. Podobno trudno też dotrzeć do szczegółowej dokumentacji, co utrudnia weryfikację chronologii i przekształceń budowli.
Zagadkowo przedstawia sie kwestia wcześniejszej siedziby. Brak o niej dokładniejszych informacji. Jedynie J. Tomala informuje o częściowo zniszczonym od strony północnej kopcu. Zapewne jest to widoczny na lidarze wzgórek położony na końcu cypla wcinającego sie w dolinkę rzeczki Pokrzywki. Na północ od kopca usytuowany był dwór murowany. Badania nie dotyczyły wcześniejszego kopca.
Poniżej trzy notatki o wynikach badań, opublikowanie w Informatorze Archeologicznym.

INFORMATOR ARCHEO LOGICZNY
BADANIA ROK 1985
Warszawa 1986

KISZEWY woj. konińskie
Badania prowadziła Łucja Pawlicka-Nowak przy współudziale Ryszarda Laby. Finansował WKZ w Koninie. Pierwszy sezon badań.

Dwór /XVII w./.
Celem badań było zlokalizowanie reliktów dworu w Kiszewach. Wykop sondażowy założono na osi E-W. Szerokość wykopu wyniosła 2 m, długość zaś 40 m. Przeciął on kulminację niewielkiego wzgórza usytuowanego wśród podmokłych łąk. Od południa ogranicza dojście do wzgórza niewielki ciek wodny. Wzgórze w kierunku północnym, tj. od strony wsi jest silnie zniwelowane, warstwy gruzu rozciągnięte przez intensywną uprawę. W odległości około 40 m od wzgórza, na którym znajduje się dwór, w kierunku północno-zachodnim znajduje się niewielki wyniesienie, na którym znajduje się drugie skupisko materiału ruchomego, być może w miejscu tym znajdują się relikty zabudowań gospodarczych. Na kulminacji wzgórza występuje znaczne nagromadzenie ułamków cegieł, palcówek i kafli późnorenesansowych.
Majątek Kiszewy był własnością Lisieckich herbu Dryja. Ostatnim z tej rodziny był około 1636 r. Andrzej Lisiecki prokurator królewski .
W przekopie odkryto fundament budowli o szerokości /na osi E-W /ponad 30m. Najprawdopodobniej zorientowana jest na osi NW -SE. Zasadnicza jej część znajduje się w południowej najbardziej wyniesionej partii wzgórza.
Odsłonięto część budowli o rozbudowanym podziale wewnętrznym. Centralnym punktem dworu jest korytarz, z którego wiodą otwory drzwiowe do pozostałych pomieszczali. Relikty budowli zachowały się w partiach fundamentowych, wykonanych z kamieni i tłucznia ceglanego. Partie ceglane zachowały się tylko w pomieszczeniu związanym z ciągiem komunikacyjnym. Cegła palcówka jest węższa i mniejsza od gotyckiej. Grubość murów wynosi około 120 cm dla obwodowych i 75 cm dla murów działowych. Szerokości odsłoniętych otworów drzwiowych wynoszą około 110-113 cm. Wyróżniono 4 zasadnicze warstwy kulturowe /I - humus, ll - humus z gruzem, III -osadnicza, IV- budowlana/. Najwięcej materiału ruchomego dostarczyła warstwa III. Znalazły się w niej ułamki kafli renesansowych i manierystycznych i fragmenty naczyń szklanych, gomółek, naczyń glinianych o bogatym zdobnictwie, naparstek i fragment oprawki kościanej o interesującym renesansowym ornamencie.

INFORMATOR ARCHEO LOGICZNY
BADANIA ROK 1986
Warszawa 1987

KISZEWY, gm. Tuliszków woj. konińskie
Stanowisko 38 - dwór
Muzeum Okręgowe w Koninie

Badaniami kierowała dr Łucja Pawlicka-Nowak. Uczestniczył Zdzisław Lorek /autor sprawozdania/.
Finansowało Muzeum Okręgowe w Koninie. Drugi sezon badań.

Dwór obronny /XVI-XVII w,/
Dwór był siedzibą, Lisieckich herbu Dryja. Ostatnia dziedzicem z tej rodziny był około roku 1636 Andrzej Lisiecki, prokurator królewski, sędzia surrgat kaliski. Stanowisko położone jest na niewielkim wzniesieniu wśród podmokłych łąk na północ od strugi, oko o 500 m na południe od zabudowań wsi i około 700 m na wschód od szosy Tuliszków-Konin.
Kontynuowano badania dążąc do uściślenia chronologii obiektu i jego rozplanowania . Wytyczono wykop około 57 m2 przylegający do ubiegłorocznego wykopu przekrojowego, który również
pogłębiono. Uchwycono fundamenty muru zewnętrznego budowli o przebiegu NW-SE i częściowo zarys przylegającej do niego od zachodu półokrągłej wieży. Odsłonięto również zarys podziałów
wewnętrznych budowli. Uzyskane duże ilości materiału w postaci ceramiki, metali oraz bogato zdobionych renesansowych kafli pozwalają wstępnie datować obiekt na XVI-XVII w. Uchwycone na zewnątrz murów dodatkowe wtórne umocnienia z gliny i drewna prawdopodobnie miały na celu ochronę budowli przed wodami powodziowymi.

INFORMATOR ARCHEO LOGICZNY
BADANIA ROK 1987
Warszawa 1988

KISZEWY, gm. Tuliszków woj. konińskie
Stanowisko 38 - dwór
Muzeum Okręgowe w Koninie
Badaniami kierowała dr Łucja Pawlicka-Nowak. Uczestniczyli : Jolanta Arabska t Zdzisław Lorek /autor sprawozdania/.
Finansowało Muzeum Okręgowe w Koninie. Trzeci sezon badań .

Dwór obronny 2 połowa XVI w.
Kontynuowano badania na południe od wykopu przekrojowego z 1985 r. dążąc do określenia,
rozplanowania obiektu. Wytyczono 3 wykopy o łącznej powierzchni 170 m2. Odsłonięto dalsze odcinki murów zewnętrznych /grubość 1,2m/ i ścianę działową /gr. 1,0 m/ skrzydło południowo zachodnie, fragment muru zewnętrznego skrzydła południowo zachodniego, oraz okrągłej wieży /średnica 5,4/ umiejscowionej w załomie murów tych skrzydeł.
Uzyskane duże ilości materiału w postaci ceramiki, metali oraz bogato zdobionych kafli uściślają wcześniejsze datowanie obiektu na 2 połowę XVI w.
Na podstawie dotychczasowych badań rysuje się możliwość, że dwór był zbudowany na planie
krzyża z wieżami w załomach.


INFORMATOR ARCHEOLOGICZNY
BADANIA ROK 1988
Warszawa 1992

Kiszewy, gm. Tuliszków,
woj. konińskie, st. 38
Muzeum Okręgowe w Koninie

Badania prowadziła dr Łucja Pawlicka-Nowak. Finansowało Muzeum Okręgowe w Koninie. Czwarty sezon badań. Dwór obronny (XVI-XVII w).

Badania na terenie dworu w Kiszewach wyjaśniły częściowo układ południowej partii założenia, pozwoliły precyzyjnie ustalić oś budowli NW-SE.
Południowa część budowli zamyka od południowego-wschodu niesymetrycznie ustawiony prostokątny ryzalit owym. 13 x 11 m, podzielony na dwa wąskie pomieszczenia, z wejściami do każdego od wnętrza budowli.
Pomiędzy południowym murem magistralnym budowli a ścianami ryzalitu znajdują się dwie wieżyczki. Pierwsza (zachodnia) odkryta w 1987 r. posiada regularny, okrągły kształt. Wieżyczka odsłonięta w bieżącym roku ma kształt wydłużonego owalu, wnętrze jej składa się z dwóch miniaturowych pomieszczeń o kształcie zbliżonym do kwadratu z owalną niszą . Wieżyczka ta pełniła najprawdopodobniej rolę komunikacyjną. Poszerzenie muru wschodniego ryzalitu w miejscu styku z wieżyczką potwierdzić może to przypuszczenie. Szerokość zasadniczej budowli najprawdopodobniej wynosi ok. 2S m.