W 1550 roku wojewoda kijowski Fryderyk Proński wybudował w tym miejscu obronny zamek mający chronić ludność przed Tatarami. Warownia została zdobyta przez Kozaków w 1591 roku. W 1596 roku obronił go przed Nalewajką kniaź Roman Różyński. W 1612 roku wzmiankowana jest na jego terenie kaplica katolicka, dwór podstarościego, stajnia, kuchnia, cekhauz na armaty, prochownia i cztery baszty w narożach. W 1648 roku zajął go Bohdan Chmielnicki, ale już w 1649 roku odzyskane umocnienia w Białej Cerkwi zostały rozbudowane i wzmocnione przez Stefana Czarnieckiego, wojewodę ruskiego, hetmana polnego koronnego, który zorganizował również na nowo obronę zamku. Według legendy w tym zamku miał mieszkać również Semen Palej. W końcu XVII wieku jego załogę stanowiło 2 tysiące żołnierzy. W latach 1664-1668 komendantem twierdzy był generał Jan Stachórski, który utrzymał twierdzę, mimo odcięcia dostaw zaopatrzenia i oblężeń. Do 1739 dowódcą twierdzy białocerkiewskiej był Dominik Ignacy Bekierski. Ostatni opis twierdzy pochodzi z 1765 roku i wzmiankuje, że broniło go 25 armat, dwa moździerze i cztery bastiony, a całość otaczały fosy i rzeka Roś. Po II rozbiorze Polski w 1793 roku zamek znalazł się na terytorium Rosji, której władczyni Katarzyna II Wielka rozkazała rozebrać fortyfikację, a hetman Branicki ufundował w jego miejscu kościół katolicki.
Twierdza w Białej Cerkwi w 1713 roku.
Źródło: Marek Wagner W cieniu szukamy jasności chwały. Studia z dziejów panowania Jana III Sobieskiego (1684-1696). Wydawnictwo Akademii Podlaskiej, 2002,
Attachment: Biała_Cerkiew_zamek.JPG [ 291.03 KiB | Przeglądane 7890 razy ] |
