Istniejący tu od XII wieku gród książąt horodeckich otoczony był fosą, wałem i palisadą. Wewnątrz mieściła się gęsta sieć wyłożonych bierwionami ulic, przy których stały drewniane domy. W północnej części znajdowała się cerkiew. Gdy Dawidgrodek dostał się w ręce wielkich książąt litewskich, na miejscu grodu stanął drewniany zamek, przy budowie którego zatrudniano jeńców tatarskich.



Zamek ten był później kilkakrotnie przebudowywany, zwłaszcza po objęciu miejscowych włości przez Radziwiłłów. Najbardziej gruntowna była przebudowa po zniszczeniach dokonanych przez moskiewskie wojska Dymitra Wołkońskiego w 1655 roku.

Odtąd forteca dzieliła się na Zamek Górny, obejmujący majdan dawnego grodu i Zamek Dolny, czyli dawne podgrodzie. Ogólna długość ziemno-drewnianych umocnień obu części zamku wynosiła około 1 km. Każda z części otoczona była oddzielną fosą łączącą się z Horyniem. Przez fosy przerzucono mosty, bronione przez potężne bramy. Na Zamku Górnym stał dom mieszkalny oraz świątynia.

Pomimo zmodernizowania umocnień, zamek nie odegrał już żadnej roli militarnej i stopniowo tracił znaczenie. Jego właściciele – Radziwiłłowie – nigdy nie przebywali dłużej w Dawidgródku. Na miejscu rezydowali jedynie zarządcy ordynacji. Zamek przetrwał do końca XIX wieku, potem popadł w ruinę i został stopniowo rozebrany, a nową siedzibę zarządu dóbr zbudowano na południe od miasteczka, na lewym brzegu rzeczki Nieprawdy. W 1904 roku, po wybudowaniu nowej rezydencji w Mankiewiczach pod Stolinem, tam przeniosła się z Dawidgródka administracja dóbr.

Z dawnego grodu i zamku nad brzegiem Horynia pozostał dobrze zachowany okrągły majdan o średnicy około 110 m, wyniesiony o kilka metrów nad poziom rzeki, od której jest oddalony obecnie o ponad 100 m. Zachowały się także ślady wału obronnego i fosy. Jeszcze przed wojną na wierzchołu grodziska stała drewniana cerkiew otoczona starymi drzewami. Dziś cały teren jest nagi, porośnięty jedynie trawą.

Grzegorz Rąkowski
”Czar Polesia”, Rewasz, Pruszków 2001
(A.O.)